Verbindingsconcert
Achter de schermen
Van het zeer geslaagde tweede Verbindingsconcert op 18 maart in de NedPhO-koepel circuleren heel veel mooie foto’s en leuke filmpjes op Internet. Die zijn allemaal vanuit de concertzaal gemaakt. Maar hoe zie je het achter de schermen? Een ooggetuigenverslag vanuit het perspectief van de… garderobe!
Het thema van het concert is Liefde. Dat blijkt direct, want als ik binnen kom, krijg ik van de moeder van Shazia liefdevol een heerlijk bakje rijst met saté. Shazia geeft me maar liefst twee boekjes met consumptiebonnen. ‘Tweehonderd consumpties? Dat krijg ik nooit op’, zeg ik. Het blijken de garderobebonnetjes te zijn. Ik moet er zelf de nummertjes op zetten. En zelf op de haakjes van de kapstokken prikken. Aan de slag dus. Maar het is logisch: bij een prachtig concert waarbij alles zelf gemaakt is, moet ook de garderobe zelf gemaakt zijn.
Daarna heb ik nog even tijd om naar de repetities te kijken. Nando Russo van het orkest én van de stichting Muzieksleutel loopt als een soort Jaap van Zweden rond om iedereen aanwijzingen te geven. De perfectie wordt getraind. Iedereen ziet er prachtig uit. De Ballet-Kids van Oost dartelen professioneel over het podium. Maar iedereen is goed. Reggie praat de repetitie alsof hij nooit anders heeft gedaan aan elkaar. Hij roept steeds dat hij zenuwachtig is.
Langzaam druppelen de mensen binnen. Ik hang hun jas op en verwelkom ze. Ik wens ze een fijn concert, alcohol bij de moeder van Shazia en koffie bij de vader van Shazia. Dan komt de hausse aan mensen binnen, dus ik moet ook in de vijfde versnelling. Op een gegeven moment zie ik dat behalve de bezoekers met jassen ook nog eens alle zenuwachtige artiesten in de garderobe plaats nemen. Het zal hier wel warmer zijn dan in de hal, denk ik als ik naar de schaars geklede buikdanseres kijk. Maar nee, het is een teken dat er begonnen moet worden. De mensen gaan naar binnen, de artiesten ook, ik ben weer alleen. Tijdens het concert betreden artiesten zenuwachtig de zaal en verlaten hem na hun optreden weer opgelucht en vooral tevreden, want het ging prima. ‘Ik was zenuwachtig’, roept Reggie steeds. Ik begeleid mensen die later binnen komen of naar de wc gaan als een heuse escort naar de achteringang, via de hoofdingang is storend voor de artiesten Verder ben ik een soort levende kapstok voor damestasjes van zangeressen en de overjurk van de buikdanseres tijdens hun optredens.
Dan is het concert afgelopen. Het is heel goed gegaan. De bezoekers vonden het ook heel erg leuk. Veel tijd om er met ze over te praten, heb ik niet, want ik moet na twee uur betrekkelijke rust in de beugels. Want uiteraard komt iedereen tegelijk de jas ophalen. Daarna heb ik eindelijk tijd om zelf een kopje koffie te drinken. Volgende keer ben ik weer garderobemeester. Want meezingen durf ik mijn collega’s en vooral de bezoekers niet aan te doen.